Με σύνθημα «Μίλα Τώρα» όλα τα σχολεία της Ελλάδας ενώνουν τις δυνάμεις τους ενάντια στο Bullying
Ξημέρωσε. Άνοιξα τα κουρασμένα μάτια μου. Δεν είχα τη δύναμη να σηκωθώ απ το κρεβάτι μου. Και μόνο στη σκέψη, για το τι θα επαναλαμβανόταν σήμερα, καυτά δάκρυα κυλούσαν πάνω στα λευκά μου μάγουλα . Έφαγα βιαστικά το πρωινό μου αποφεύγοντας τις συζητήσεις με τους γονείς μου. Τον τελευταίο καιρό έχω απομακρυνθεί από εκείνους. Σαν να υπάρχει πλέον ένα χάσμα ανάμεσα μας. Δεν θέλω να τους φορτώνω περιττά προβλήματα. Άλλωστε έχουν κι εκείνοι τα δικά τους…
Έφτασα στο σχολείο. Με το που πάτησα το πόδι μου στο προαύλιο κλίθηκα να έρθω για άλλη μια φορά αντιμέτωπη με όλα αυτά τα επίμονα, επικριτικά βλέμματα και όλους αυτούς τους σιγανούς αλλά ταυτόχρονα εκκωφαντικούς ψιθύρους. Κάθε φορά που συμβαίνει αυτό αισθάνομαι απαίσια, αισθάνομαι σαν σκουπίδι. Θέλω να ανοίξει η γη να με καταπιεί. Με λούζει κρύος ιδρώτας.
Τα διαλειμματα έχουν καταντήσει ένας μόνιμος εφιάλτης για μένα. Γιατί δεν με αφήνουν ήσυχη? Τι τους έχω κάνει? Γιατί μου φέρονται έτσι? Με αντιμετωπίζουν σαν να μην είμαι ιση με εκείνους, σαν να είμαι κατώτερη. Περιπατάω στους διάδρομους και ακούω πράγματα όπως <<πως είναι ετσι? Τρωει καθολου?. Ακόμα και η μύτη της είναι στραβή.>> Με αποκαλούν φυτό και γαλανέ. Όταν τους κάνει κάποιος παρατήρηση λένε πως κάνουν πλάκα. Πλάκα ε? Είναι πολύ αστείο να κάνεις κάποιον να αισθάνεται απέχθεια για τον εαυτό του για να μπορείς εσύ να γελάς με την παρέα σου. Αυτά σκαφτόμουν, καθώς παράλληλα προσπαθούσα να βρω μια λύση στο πρόβλημα μου. <<Μήπως να μιλούσα σε κάποιον? Και αν με πουν αδύναμη? Δεν θέλω να με πουν αδύναμη. Θέλω να στηρίζομαι στα πόδια μου.>> συλλογιζόμουν.
Σε ένα διάλλειμα, με προσέγγισε μια κοπέλα. Μου συστήθηκε.
-με λένε Ζηνοβία, εσένα?
-Εμένα? Έμενα με λένε Δάφνη –αποκρίθηκα με χαμηλωμένο το κεφάλι-
-Σε βλέπω πολλές φορές στα διαλειμματα να είσαι στενοχωρημένη. απόμακρη από τους άλλους. Σαν να σε βασανίζει κάτι. Ήθελα απλώς να σε ενημερώσω πως αν ποτέ χρειαστείς να μιλήσεις σε κάποιον θα είμαι εδώ να σε ακούσω.
-Δεν υποπτεύεσαι ποιο μπορεί να είναι το πρόβλημά μου? Με αντιμετωπίζουν σαν φρικιό, σαν να είμαι λάθος της φύσης. –είπα καθώς ένα δάκρυ έτρεξε-
-Γιατί δεν μιλάς σε κάποιον καθηγητή? Πιθανώς να σε βοηθήσει.
-Κι αν είναι πράγματι αδυναμία?
-Δεν είναι αδυναμία. Αντιθέτως πραγματικά δυνατός είσαι μόνο όταν τολμάς να μιλήσεις για αυτό που σου συμβαίνει. Μόνο η παραδειγματική τους τιμωρία θα σου επιφέρει την λύτρωση που αποζητάς. Πρέπει να καταλάβουν τι κάνουν και να το σταματήσουν άμεσα.
-Γιατί το λες αυτό? Έχεις βρεθεί ποτέ σε παρόμοια κατάσταση?
-Δυστυχώς ναι. Κι αν κατάφερα να μάθω κάτι μέσα από αυτό, είναι πως ο μονός τρόπος επίλυσης του εν λογω προβλήματος, είναι η αυστηρή τιμωρία των θυτών. Αν δεν τιμωρηθούν, θα συνεχίσουν να σε έχουν ως το παιχνιδάκι τους. Να παίζουν με την ψυχολογία σου για να περνά η ώρα. Από την στιγμή που τέθηκε ένα τέλμα στην λεκτική μου κακοποίηση, ηρέμησα. Γαλήνεψα. Καθάρισε η αύρα μου. Επαψαν πια να τριβελίζουν το μυαλό μου όλα αυτά τα άσεμνα σχόλια. Με κατακλύζει ένα αίσθημα ελευθερίας. Σταμάτησα να θεωρούμαι το μαύρο πρόβατο. Ο αποδιοπομπαίος τράγος.
-Ναι, έτσι πρέπει να είναι. –αποκρίθηκα με σκεπτικό ύφος ξύνοντας ελαφρώς το κεφάλι μου-
Όταν τέλειωσα την πρότασή μου, χτύπησε το κουδούνι. Ανέβηκα στον πάνω όροφο, όπου βρίσκεται η τάξη μου, με γοργό βήμα. Δεν μπορούσα να βγάλω απ το μυαλό μου αυτή την συζήτησή μου με την Ζηνοβία. Την σκαφτόμουν ξανά και ξανά. Βασάνιζα το μυαλό μου με σκέψεις όπως <<Είναι αλήθεια έτσι τα πράγματα? Δεν μπορεί να είναι πράγματι έτσι. Η τιμωρία? Να αποτελέσει τρόπο επίλυσης? Εμάς στο σχολειό οι καθηγητές, μας λένε πως όλα λύνονται μέσω του διαλόγου. Όταν ευδοκιμούν οι συνθήκες για έναν διάλογο τα αποτελέσματα μπορεί να είναι θεαματικά, μας λένε. Κι εγώ το πιστεύω! Είμαι σίγουρη πως αν κάποιος κάνει μια σοβαρή συζήτηση με αυτά τα παιδιά και καταλάβουν πως ενοχλούμαι από την στάση τους απέναντί μου θα σταματήσουν! Ή τουλάχιστον έτσι ελπίζω.